Anno 2015 begint de baard stilaan in de keel te komen, weten we inmiddels al lang en breed wat ‘passen’ inhoudt en spelen ze met een speels gemak dat doet vermoeden dat ze al jaren een mix team vormen. Niets blijkt minder waar, de dames en heren uit het enige mix-team van Grijpskerk hebben de afgelopen seizoenen een ware gedaantewisseling ondergaan.

Seizoen 1
En daar staan ze dan, vijf jochies uit groep 6 van de basisschool. Een beetje zenuwachtig giebelen, liever naar de bal trappen dan spelen en vooral veel, heel veel lachen. Ze kijken me ietwat vreemd aan en bijna tegelijk vragen ze: ‘ben jij onze nieuwe trainer?’ Ik beantwoord bevestigend en kreten als ‘gaaf’ en ‘cool’ vliegen me om de horen, net als een salvo aan ballen die snoeihard worden geschopt en geslagen. Ik laat ze een minuutje of tien uitrazen, roep de jongens vervolgens bij me en leg uit wat de bedoeling is. Ik geef aan dat we vanaf nu ‘echt’ gaan leren volleyballen en vraag ze meteen wat ze zoal de afgelopen seizoenen hebben geleerd. Meteen wordt het stil, een schoorvoetende “nou ja, gewoon volleyballen” komt uit de mond van één van de jongens. Ik vraag ze onmiddellijk om te beginnen met passen, voor iedere volleyballer een net zo doorgaans woord als ‘net’ en ‘volleybal’. De heren hebben echter geen flauw benul wat ‘passen’ inhoudt. De uitdaging was duidelijk nog groot. Het eerste seizoen onder mijn bewind eindigden de heren in de top 3 van de competitie.

Seizoen 2
De zomervakantie is voorbij, hoewel we nog steeds worden getrakteerd op tropische temperaturen kan het volleybalseizoen in de Bokkediek beginnen. Opnieuw sta ik voor dezelfde groep jongens. In tegenstelling tot vorig seizoen vliegen de ballen me niet meteen om de oren, iedereen heeft zin om van dit seizoen iets te gaan maken en bovendien beschikken de heren over een behoorlijke dosis ambitie. Heel stellig geven ze aan dat ze kampioen willen worden. Dit klinkt me natuurlijk als muziek in de oren, maar geef meteen aan dat we dan wel gezamenlijk goed moeten gaan trainen. “Maar natuurlijk! Aan het eind van het seizoen zijn wij kampioen!”, is de gezamenlijk reactie.

Bijna was het kampioenschap gelukt. De jongens eindigden als tweede in de competitie. De koppies van de heren deden me een klein beetje pijn, de teleurstelling droop er vanaf. De ambitie waar we het seizoen mee waren begonnen, kwam meteen in alle hevigheid terug. “Hé jongens, als we de lijn zo voortzetten, staan we volgend jaar op het hoogste podium. Let maar op!” Met deze woorden gingen we gezamenlijk de zomerstop in.

Seizoen 3
Opnieuw ligt een zomer achter ons, gezamenlijk zijn we klaar voor een nieuw seizoen. Op het moment dat ik de deur van de Bokkediek opentrek, hoor ik de jongens al praten. Opnieuw hebben ze het over een kampioenschap. Ze weten het zeker, het derde seizoen wordt beloond met een kampioenschap. Stilletjes hoop ik met ze mee. Drie keer is immers… Zover is het echter nog lang niet. De competitie is pas een paar minuten begonnen, de heren zijn er klaar voor.

Halverwege het seizoen is het tijd voor een voorzichtige opmaat. De heren zijn nog steeds ongeslagen, zelf beginnen ze stilaan te geloven dat het een mooi seizoen gaat worden. Op mijn beurt merk ik dat de heren steeds beter en sterker beginnen te worden. Een paar wedstrijden voor het einde, we zitten in de kantine na te genieten van opnieuw een overwinning, geef ik aan dat ik trakteer op friet als ze kampioen worden. “Dat gaat je geld kosten trainer!” is onmiddellijk de reactie van één van de heren. Het heeft me inderdaad geld gekost. Ik heb nog nooit zulke blije gezichten gezien toen het kampioenschap eindelijk maar toch mocht worden gevierd. De heren werden ongeslagen kampioen en vieren dat in hun eigen kampioensshirt, een cadeautjes van de ouders.

Hoe nu verder? De jongens waren overduidelijk klaar voor een treetje hoger. Om verder te kunnen, hadden ze echter te weinig mannelijke spelers. Een gemixt team bleek de oplossing. Even werd het stil toen ik deze oplossing meedeelde. “Meisjes? Oké, dat is een mogelijkheid. Maar welke meisjes dan en wie gaat ons trainen?” Toen ik aangaf dat ik ze dolgraag nog een jaartje wilde trainen en we er gezamenlijk een leuk seizoen van gingen maken, ging de zon weer schijnen. Letterlijk, de zomerperiode stond weer voor de deur. Klaar om op vakantie te gaan en bruingekleurd een paar maanden weer in de Bokkediek terug te keren.

Seizoen 4
Heel eerlijk dacht ik dat het giebelen achter me had gelaten na het eerste seizoen. Niets blijkt minder waar, met een aantal dames er bij is het giebelen en geinen heviger dan ooit te voren. Eén ding heb ik inmiddels geleerd, als de heren en dames er moeten staan dan staan ze er en staan ze beide hun mannetje.

Een overstap naar de ‘C’ jeugd blijkt gepaard te gaan met een hoop veranderingen. Ineens sta je met z’n zessen in het veld, is het veld groter, speel je met rugnummers én mag je een aanvoerder kiezen. Het team blijkt goed om te kunnen gaan met deze veranderingen. De eerste wedstrijd werd gewonnen met een keurige 4-0 overwinning. Wie weet wat dit seizoen in petto heeft…

Was getekend,
Max Hoekzema,
Trotse trainer van het enige mix-team van VC Grijpskerk.