Leken onder ons zullen een ‘Beabal’ wellicht in hetzelfde rijtje plaatsen als een nasischijf, kipcorn of hete donder. Insiders binnen VC Grijpskerk weten dondersgoed dat dit fenomeen allesbehalve is te verkrijgen bij de plaatselijke cafetaria. Het is één van de fenomenen van de volleybalclub, bedacht én met verve uitgevoerd door Bea Jager.
Ooit, jaren geleden, werd al eens de ‘Janniebal’ in het leven geroepen. Tegenstanders kunnen het zich nog goed heugen, de tweede bal die pardoes centraal in het veld voor de voeten werd gegooid. Niet één keer, niet twee keer, maar dit kunstje werd tot in den treure effectief en meedogenloos uitgevoerd. De ‘Beabal’ is misschien nog wel een verschrikkelijker fenomeen. Op het moment dat werkelijk niemand het verwacht smasht Bea de bal langs de lijn naar beneden. Zelfs spelers op topniveau hebben er moeite mee om de bal vanuit een diagonale positie rechtdoor te slaan. Bea deed het echter alsof ze nooit anders had gedaan. Was het technisch hoogstaand? Hmm, nee. Heeft Bea hiermee honderden punten op het scorebord gezet? Absoluut. Was ze hiermee op én naast het veld een gouden aanwinst voor de club? Jazeker!
Helaas komt nu aan het sprookje een einde. Bea heeft tegen het einde van het vorige seizoen besloten om te stoppen met volleyballen en ook haar taak in de Technische Commissie (TC) is afgelopen maandag ten einde gekomen. Hiermee neemt Bea naar maar liefst 35 jaar lidmaatschap, zeven jaar TC-lid en drie kampioenschappen afscheid. Ze gaat gemist worden. Door Jannie en Petra, ‘volleybalvriendinnen’ door dik en dun. Door barman Wiebe, die altijd met liefde een rood wijntje voor Bea inschonk. Door de mannen van eerste en tweede team, want het was altijd zo gezellig na de training. Maar eigenlijk door iedereen, want Bea is onmogelijk om niet van te houden.
Bedankt Bea voor al die mooie jaren!